Mijn jongens hadden net hun hoofd kaalgeschoren als een manier om solidair te zijn met kinderen die vechten tegen het beest dat kanker wordt genoemd. Ze deden het ook als een manier om geld in te zamelen dat zal gaan naar Onderzoeksbeurzen voor kinderkanker. Dit is gewoon iets dat ze doen nadat ze een jeugdvriend zes jaar voor haar leven hebben zien vechten voordat ze haar strijd op 6-jarige leeftijd verloor. Voor mij en voor hen lijkt het een tweede natuur om door te gaan met deze strijd en ik doe het niet' niet denken dat ze het zelfs heroïsch of nobel vinden. Iemand in onze kerk maakte de opmerking dat mijn man en ikIk zou een klas leren hoe je goede kinderen kunt opvoeden vanwege waar ze onze jongens bij betrokken ziet. Dit verraste me eigenlijk omdat ik denk dat ik niets anders of zelfs maar speciaals doe. Toch zette dit me aan het denken en ik denk dat het komt omdat ik op zoek ben om mijn kinderen op te voeden om zich bewust te zijn van de wereld die buiten hun eigen wereld bestaat. Dit lijkt gezond verstand, maar hoe vaak hebben we het gevoel gehad dat het leven gewoon te druk wordt om iets anders te doen dan voor het gezin en werk zorgen? Als je gewoon je kleine wereld probeert te beheren, hoe leer je je kinderen dan over de rest van de wereld?

Het begon voor ons met de beslissing om een ​​kerk te vinden. Nee, dat lijkt me te algemeen. We wilden een gelovige familie vinden; ergens waar we het gevoel hadden dat we erbij hoorden en een plek die deel zou uitmaken van de opvoeding van onze kinderen. De kerk die we kiezen gelooft ook in een groot deel van de gemeenschap en heeft zelfs wereldwijde outreach-programma's. Ik denk niet dat we gemeenschapsbreed veel minder globaal dachten toen we voor het eerst lid werden. Het duurde echter niet lang voordat we ons realiseerden dat zoiets eenvoudigs als deel uitmaken van de voedselvoorraad, en onze kinderen laten zien dat er mensen zijn die niet genoeg eten hebben, een geweldige manier was om hen mededogen te leren voor mensen in nood. We zijn ook begonnen met een kersttraditie toen ze nog heel jong waren, waarbij elk van hen een cadeau uitkiest voor een ander kind. Mijn kinderen zijn verantwoordelijk om dat geschenk naar de donatiesite te brengen, zodat ze kunnen zien waar dat geschenk naartoe gaat. We begonnen met die traditie toen mijn oudste 3 was. Afgelopen kerst verraste hij me met zijn keuze om geen verjaardagscadeautjes te krijgen op zijn 11^th verjaardagsfeestje begin december. In plaats daarvan vroeg hij iedereen om een ​​cadeau mee te nemen voor Speelgoed-voor-Tots. Ze zijn ook opgeleid over de omstandigheden waarmee andere kinderen wereldwijd worden geconfronteerd. Toen een heer naar onze kerk kwam om te praten over de slechte omstandigheden in Haïti en dat die kinderen niet eens het voorrecht hebben om naar school te gaan, lieten we onze kinderen het kind kiezen dat we zouden sponsoren in de school die zijn organisatie had opgericht. De naam van het kind is Blemy en onze jongens hebben hem de afgelopen 7 jaar zien opgroeien door middel van foto's. Vaak is Blemy's naam ingeroepen om een ​​van de kinderen een lesje te leren als we merken dat ze lijken te vergeten hoe bevoorrecht ze zijn vergeleken met kinderen in andere delen van de wereld.

Dus je ziet, we verdoezelen de wereld niet voor onze jongens en we zijn ook niet bang voor moeilijke gesprekken met hen voeren. Onlangs moest onze bijna 8-jarige een reportage maken over een belangrijke vrouw in de geschiedenis. Hij kiest Anne Frank. Deze keuze leidde tot een zeer moeilijke discussie over de gruweldaden van de Tweede Wereldoorlog, waarom we anderen niet vervolgen vanwege andere overtuigingen en waarom we anderen accepteren, zelfs als ze heel anders lijken dan we gewend zijn. Hij heeft gezien Swami Satchidananda's Lotus-schrijn en deze discussie gaf hem de reden achter Swami Satchidananda's levenslange zoektocht om mensen te leren dat we tot 'één universele familie' behoren. Om dat ene universele gezinsideaal te bereiken, moeten we onze kinderen mededogen leren op gemeenschaps- en mondiaal niveau.