Ik heb het gevoel dat ik elke dag doordrenkt ben van yoga en meditatie. Ik ben een schrijver voor een internationaal kinderyogabedrijf. Ik geef regelmatig les aan kinderen en gezinnen en geef zelfs leiding workshops lesgeven ing opvoeders, counselors, ouders, coaches en therapeuten hoe yoga met kinderen te delen. Ik geef al meer dan tien jaar yoga, ademhaling en meditatie aan volwassenen. Yoga is mijn brood-en-boter, om zo te zeggen. Je zou denken dat ik in praktijk breng wat ik leer!

Nou... dat zou ik ook wel willen denken. Net zoals we onze kinderen misschien vertellen dat ze geen plak cake als tussendoortje kunnen krijgen, maar een lekkere gezonde appel, en dan sluipen we weg en eten dat laatste stuk alleen in de badkamer (wat? Dat ben ik gewoon ?), zijn we niet altijd goede rolmodellen. Als volwassenen leven we vaak volgens de filosofie "doe wat ik zeg, niet wat ik doe". We weten wat we moet doen, maar in de hitte van het moment is het gemakkelijk om terug te vallen op onze luie, meer comfortabele manieren.

Dit werd me vorige week glashelder toen mijn tienerzoon en ik op wandeltocht waren in North Carolina. Hij heeft een heel sterk avontuur- en adrenaline-gen dat hij absoluut niet van mij heeft gekregen. Hij wilde niet zomaar naar de voet van de watervallen lopen. Hij wilde kikkerhoppen van rotsblok naar rotsblok om dichtbij genoeg te komen om de mist te voelen en misschien zelfs in de natuurlijke poel te springen. Mij? Ik zou heel tevreden zijn geweest om gewoon op een schaduwrijke plek te zitten en van het uitzicht te genieten. Misschien duik ik mijn tenen in de kreek. Ik probeer mijn kinderen te laten ontdekken op een manier waarop zij zich prettig voelen, dus nam ik (met tegenzin) zijn schoenen en liet hem ronddwalen.

Terwijl ik daar zat, plooiden mijn wenkbrauwen samen, mijn kaken waren opeengeklemd en mijn vuisten balden. Ik was zeker bezorgd over de veiligheid van mijn zoon. Het was niet dat hij gevaarlijk of riskant was. Ik had de situatie gewoon niet onder controle en mijn oerbrein kwam in actie amygdala gekaapt mijn rationele geest en nam mijn fysieke lichaam over. Ik wist wat er gebeurde, maar het lukte me gewoon niet om uit de zorgenspiraal te komen. Geestelijk sprong ik naar voren naar mijn zoon die werd weggedragen op een brancard met een gebroken been (of twee), terwijl ik tegelijkertijd terugdacht aan alle keren dat ik zijn avontuurlijke kant aanmoedigde en mezelf vervloekte voor mijn onverantwoordelijk ouderschap. Ik wilde tegen hem schreeuwen: 'Pas op! Als je terugkomt, gaan we een ijsje halen! Of een pup? Zou je niet dol zijn op een puppy?”, maar ik wist dat het brullende geluid van de waterval mijn stem zou overstemmen (en ik wilde echt niet een andere hond).

Ik zit daar in dit prachtige bos, omringd door prachtige bomen, een kabbelend beekje, vogels boven me, en een prachtige waterval voor me en ik zie er niets van. Niets. Ik zit gevangen in mijn eigen hoofd, in mijn eigen verzonnen verhaal, bezorgd over wat kon gebeuren. Ik realiseerde het me niet eens, totdat een oudere vrouw langs het pad naast me liep, een tijdje naar mijn zoon keek met een weemoedige glimlach en zei: "Is het niet geweldig om je kinderen te zien opbloeien?" Boom. Ik zag hem met andere ogen. Zijn sterke benen. Zijn uitgestrekte armen. Zijn stralende glimlach. Ik begin te ademen. Deze wijze vrouw haalde me uit mijn verhaal en herinnerde me eraan dat niets is echt in mijn controle. Dat ik aanwezig moet zijn, opmerkzaam moet zijn, zodat ik dit moment niet mis. Toen herinnerde ik me mijn yoga- en meditatieoefeningen. Ik haalde diep adem, van mijn buik helemaal tot aan mijn hoofdhuid, en ademde het toen langzaam uit door mijn neus terwijl ik mijn lichaam weer zacht liet worden. Mijn schouders zakten en mijn kaak ontspande. Mijn vuisten spanden zich en mijn wenkbrauwen stopten een beetje met knijpen. Ik stond op en waagde me ook in het koele water.

Op de laatste dag van onze reis gingen we abseilen bij de waterval (op verzoek van mijn zoon). We waren vastgehaakt aan een touw dat aan een boom was vastgebonden aan de top van een waterval en 'liepen' vervolgens de waterval af, soms bijna loodrecht op de grond. Laat me duidelijk zijn: ik hou niet van hoogtes. Ik ben geen fan van koud water. Ik heb geen behoefte aan adrenalinestoten. Had ik al gezegd dat ik niet van hoogtes hou? Maar! Toen het mijn beurt was om van de rand af te stappen, oefende ik wat ik leer. Ik nam een ​​"mindful moment" om te verzachten, om te ademen, om me bewust te zijn van de geweldigheid van het moment. Toen stapte ik van de richel af. Om de paar meter herhaalde ik het ritueel - stoppen, ademen, verzachten, observeren. Het was fantastisch (angstaanjagend, maar fantastisch). Ik was zelfs aanwezig genoeg om naar beneden te kijken en een piepklein salamander te zien die onder een spleet tevoorschijn kwam terwijl ik voorbij schoof.

Ik kan alleen maar hopen dat mijn studenten, jong en oud, in staat zijn om te nemen wat ze hebben geleerd van hun yoga- en meditatielessen en het in de echte wereld toe te passen. Yoga doe je gemakkelijk op de mat. Het echte werk is om het te oefenen in momenten van angst, angst of chaos.

Zoals wat je hier leest? Er is zoveel MEER om te ontdekken en mee te leren Een grapje rond yoga. Bekijk onze website voor onze live en online lerarenopleidingen, door Yoga Alliance goedgekeurde 95-uur RCYT-trainingen, speciale online cursussen, originele muziek, merchandise, podcast en meer! KAY biedt zelfs een online cursus die is ontworpen om yoga, ademhaling en mindfulness onderdeel te maken van de dagelijkse routine van uw gezin (KAY in huis).