Hoe vaak luisteren we naar wat kinderen zeggen? Hoe vaak voel je je als volwassene niet gehoord? Dagelijks? Misschien maar één of twee keer per week? Hoe vaak denk je dat dit voor de kinderen in je leven is? Soms zijn wij als volwassenen zo druk bezig met het "onderwijzen" van onze kinderen dat we vergeten te stoppen en te luisteren naar wat ze al weten. Nog minder vaak luisteren we naar wat zij waarnemen. Ja, de geest van kinderen leert snel. Maar dat betekent niet dat we ze direct alles moeten leren. Soms hebben ze gewoon de kans nodig om te herkennen wat ze al weten. Soms hebben ze ons iets te leren.

Wanneer was de laatste keer dat je met een kind ging zitten en ze je liet vertellen hoe ze hun wereld zien? Heb je ooit een kind gevraagd om te beschrijven wat ze om zich heen ziet? Als ze dit doet, hoe snel begin je dan te praten en de "gaten" op te vullen?

Wat zou er gebeuren als je de "gaten" laat zijn? Laat het kind haar eigen gaten opvullen. Misschien ontdekken jullie allebei iets over de manier waarop zij haar wereld ziet. De manier waarop ze denkt. Wat ze weet en wie ze is.

Kinderen verwerken niet zo snel als volwassenen. Toch geeft onze snelle wereld een kind zelden de tijd die ze nodig heeft om echt te observeren, te verwerken en vervolgens uit te drukken wat ze heeft waargenomen. We verplaatsen kinderen van ding naar ding, van onderwerp naar onderwerp, van onderwerp naar onderwerp in een volwassen tempo. Soms zeggen we dat het komt omdat kinderen een korte aandachtsspanne hebben. Ja, ze hebben misschien een korte aandachtsspanne, maar ze kunnen zich ook concentreren. Soms moeten ze gewoon de kans krijgen.

Ik heb een privé-yogacliënt die het middelste kind is in een gezin van zes kinderen. Zijn ouders begonnen hem met mij samen te werken omdat "hij niet oplet" en ze hoorden dat yoga goed was voor kinderen met ADHD. Maar toen ik hem naar mijn yogaruimte bracht, was hij meer oplettend dan sommige van mijn advertentiesulte klanten. Na zijn eerste les vroeg zijn moeder hoe het met hem ging. Mijn reactie was om mijn student uit te stellen. Hoe dacht je dat dat ging? Zijn moeder begon hem meteen vraag na vraag te stellen. Ik zag zijn aandacht afdwalen naar de spelende kinderen op straat, naar de blaffende hond, naar alles behalve zichzelf. Het gefocuste kind dat ik nog geen vijf minuten daarvoor in mijn studio had, was aan het aftellen. "Matt, is er vandaag iets van yoga dat je met je moeder wilt delen?" Ik vroeg. Ik gaf hem de kans om a.) te kiezen of hij zijn moeder iets wilde vertellen, en b.) wat hij van de les het belangrijkst vond. En toen wachtte ik. Zijn moeder begon nog een vraag te stellen, maar ik legde mijn hand op haar schouder als teken dat ze moest zwijgen. Na een minuut was wat mijn cliënt zei niet iets waar we het in de les van een uur over hadden gehad. Hij vertelde zijn moeder dat hij de gebreide broek die hij droeg leuk vond omdat er geen label op zat. Door de jeuk van het label kreeg hij zin om te krabben en kon hij moeilijk nadenken. Mijn cliënt kon niet alleen iets identificeren dat vaak irriteerde, maar hij kon ook aangeven wat hem dwarszat en waarom.

Nu zeg ik niet dat we onze kinderen niets moeten leren en ze het zelf moeten laten uitzoeken. Er zijn dingen die direct aangeleerd moeten worden. Maar vooral als het gaat om hun perceptie van de wereld waarin ze leven, moeten kinderen gehoord worden. Ze moeten weten dat ze observaties, percepties en ervaringen hebben die allemaal van henzelf zijn. Door te leren hoe ze de wereld zien, leren ze wie ze zijn. En wij als volwassenen in hun leven ontdekken dat naast hen. Toch is het hun reis, hun ontdekking. Net zoals wij als volwassenen onze eigen hebben.

Kinderen moeten leren verwerken en problemen oplossen, iets wat ze grotendeels leren door te doen en te oefenen. Als we onze kinderen vragen blijven stellen, hen blijven vertellen wat ze zien, komt er een punt waarop ze ons gebabbel niet kunnen zien of niet kunnen doordenken. Ze kunnen ook niet horen wat we zijn hun eigen gedachten over het onderwerp zeggen of verwerken. De lijn begint te vervagen tussen wat ze zien/waarnemen en wat ze wordt verteld dat iemand anders ziet of waarneemt. Dan verliezen ze hun eigen zicht door die van de ander.

Dus hoe helpen wij als volwassenen onze kinderen om meer te weten te komen over hun wereld en over zichzelf? Makkelijk, we stellen één vraag en dan stoppen we en luisteren. We moedigen ze aan om meer te vertellen; omschrijven. Zelfs als je het weet, moet je ze dit ene ding vertellen. Stop, en luister. Hun zelfbeeld hangt ervan af.